Aωνία του η μνήμη

 

Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ (κατά κόσμον Αντώνιος) Μπιτούνης γεννήθηκε στις 17/1/1938 στην ιστορική Ζάτουνα της Αρκαδίας από ευλαβείς γονείς, οι οποίοι τον μεγάλωσαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Τις εγκύκλιες σπουδές του περάτωσε στην Αθήνα και εν συνεχεία αποφοίτησε από την Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή.

 

Τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης, αυτόν του διακόνου, έλαβε στην Αθήνα από τον... Μητροπολίτη Κασσανδρείας Συνέσιο. Έπειτα ακολούθησε τον δεσπότη στην Χαλκιδική και στον όμορφο Πολύγυρο, όπου και έλαβε τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης αλλά και το οφίκιο του αρχιμανδρίτου. Επίσης από το 1967 και επί 30 συναπτά έτη διετέλεσε και ως πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας.

 

Ακόμη για σχεδόν 60 χρόνια διακόνησε με αυταπάρνηση ως εφημέριος στον Ιερό Μητροπολιτικό και Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου αναπτύσσοντας παράλληλα πλούσιο φιλανθρωπικό, κηρυγματικό και κατηχητικό έργο με μικρούς και μεγάλους.

Εξεδήμησε εις Κύριον τα ξημερώματα του Σαββάτου των ψυχών (6/3) του 2021 σε ηλικία 83 ετών.

       Ο μακαριστός, πλέον, γέροντας και ο πατήρ  Αγαθάγγελος με τις ευλογίες του μακαριστού Μητροπολίτου Κασσανδρείας κυρου Συνεσίου και έπειτα του Ποιμενάρχου μας κ.κ. Νικοδήμου μεταμόρφωσαν εν Χριστώ την πρωτεύουσα της Χαλκιδικής. Απόδειξη των προειρημένων αποτελούν η πληθώρα των παρεκλησσίων όπως και το υπεραυξημένο εκκλησίασμα.

      Ωστόσο το σημαντικότερο που αφήνει πίσω του σε όλους ο πατήρ Ιωακείμ είναι το χαμόγελο και οι αμέτρητες χαρμόσυνες αναμνήσεις.

     Ένας άνθρωπος που αγάπησε υπερβαλλόντως τον πλησίον του. Ποτέ δεν άκουσε κανείς να βγαίνει από το στόμα του προσβλητική κουβέντα για οποιονδήποτε συνάνθρωπο, ακόμη και γι' αυτούς που του προσέφεραν το πικρό ποτήρι της στενοχώριας.

Τόσο μεγάλο ήταν το ύψος της αμνησικακίας του!

     Βέβαια ο πάντοτε χαμογελαστός πατήρ Ιωακείμ αγαπήθηκε ιδιαίτερα από κάθε Πολυγυρινό. Πολλοί έχουν να εξιστορήσουν κάποια ωφέλιμη και διδακτική εμπειρία μαζί του.

      Ο κόσμος τον πλησίασε όχι μόνο εξαιτίας της παιδικής του απλότητας, της σοφίας και της αγαθοσύνης αλλά πολύ περισσότερο γιατί συναντούσε στη μορφή του, στα λόγια και στα έργα του κάτι διαφορετικό, κάτι που έμοιαζε μακρινό από τα δεδομένα της εποχής μας, καθώς:

 

- Σε μια εποχή που ο καθένας αυτοπροβάλλεται, εκείνος επέλεξε την αφάνεια και την ταπείνωση.

- Σε μια εποχή που ο καθένας προσέχει αποκλειστικά την εξωτερική του εμφάνιση και αγνοεί τον εν Χριστώ πλουτισμό της ψυχής, εκείνος επέλεξε το αντίθετο.

- Σε μια εποχή που ο καθένας επιδιώκει με κάθε μέσο να αποταμιεύει όσα περισσότερα χρήματα και αντικείμενα δύναται, εκείνος διαμοίρασε τα πάντα και δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του.

- Σε μια εποχή που ο καθένας προσπαθεί συνεχώς να σχολιάζει τους υπολοίπους και να επαινεί αποκλειστικά τον εαυτό του, εκείνος δεν έβγαλε άσχημο λόγο από το στόμα του για κανέναν και δεν υπερασπίστηκε ποτέ τον εαυτό του.

 

  Κι όμως ο πατήρ Ιωακείμ φαινόταν να ζει σε άλλη εποχή, διότι τηρούσε πιστά και ανυπόκριτα το θέλημα Του Θεού.

Η κοινωνία μας σίγουρα θα ήταν και αυτή διαφορετική εάν απαρτιζόταν από ανθρώπους με παρόμοια χαρακτηριστικά.

 

        Βέβαια εκτός των προαναφερθέντων ο μακαριστός πατήρ διακρινόταν και ως ένας κληρικός που δεν παρέλειψε ποτέ την λατρευτική ζωή. Πάντοτε τυπικός στις ακολουθίες, άριστος λειτουργός, γνώστης του τυπικού και της βυζαντινής μουσικής. Η γλυκεία φωνή του ακόμη ηχεί στα αυτιά όλων. Άλλωστε ποιος τον άκουσε να απαγγέλει το <<Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...>> το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και δεν δάκρυσε;...

 

      Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε ο Πατήρ Ιωακείμ, ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του Πολυγύρου, να δοκιμασθεί από τόσες ασθένειες. Μέχρι και την τελευταία του πνοή δεν έπαυσε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με την υπομονή και την καρτερία του.

 

      Οι καρδιές όλων κυριεύτηκαν από το αίσθημα της χαρμολύπης στο άκουσμα της κοίμησής του. Αφ' ενός λύπης, αφού "έφυγε" ένας κληρικός τέτοιου μεγέθους που αποτέλεσε στήριγμα πολλών. Αφ' ετέρου χαράς, διότι ένας ακοίμητος ικέτης μεταβαίνει  κοντά στον επουράνιο θρόνο Του Πανάγαθου Τριαδικού Θεού και θα δέεται αενάως όχι μόνο για τα "σπουργιτάκια" του αλλά και για όλον τον κόσμο.

 

Αιώνια αυτού η μνήμη...

 

Να έχουμε την ευχή του!!!

πηγή: ΑΕΤΟΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: "Εις μνημόσυνον αιώνιον Ιωακείμ Ιερομονάχου..." (aetoshal.blogspot.com)